Zomervakantieperikelen

Gisteren liep ik dorstig een kiosk in in het stadje Puerto Madryn. Op mijn teenslippers - ja, 't is nog steeds zomer hier.  Terwijl ik de deur van de koeling opentrek om een fles water te pakken, valt mijn oog op een met stift geschreven papiertje dat haastig op de ruit is geplakt: pas op, deze deur niet zonder schoeisel openen. 

Het gebrek aan kleingeld is ook een nachtmerrie. Winkels kopen uit pure wanhoop op zwarte markten duur muntgeld op. En daarvan zijn een aanzienlijk aantal munten ook nog eens vals. Niet dat iemand zich daar veel van aantrekt. Muntgeld is muntgeld. Het is makkelijker om er vanaf te komen dan ze te vergaren. Dus, als je munten hebt, tracht je ze zo lang mogelijk te behouden. Het komt steeds vaker voor dat je in plaats van 10 cent twee snoepjes krijgt. De bus eist nog steeds gepast kleingeld. Dus je moet je je kleingeld 'managen'. Of lopen. Of een pakje kauwgum kopen om weer kleingeld retour te krijgen. En dan hopen dat ze dat kleingeld weer niet in snoepjes uitbetalen.....

Patagonie is vol aan het zomeren. De stranden aan de Atlantische kust zitten vol met gezinnen die genieten van het bijzonder warme weer hier in het zuiden. Vorige week stegen de voelstemperaturen hier tot 42 graden. Ongekend warm. Door de droogte was de havenstad tot een grote stofwolk verworden. De kinderen hebben nog tot begin maart vakantie, velen gaan naar de zogenaamde vakantiekolonies overdag, anderen worden bij tantes, oma's en opa's ondergebracht. Ondertussen hangen in de winkels de verplichte witte schooljassen alweer in de etalages. De ervaring leert dat aan het einde van het schooljaar de jassen er niet meer uitzien, de mouwen veel te kort zijn en het wit een soort van grauw-grijs is geworden hier en daar afgewisseld met een paar creatieve inktvlekken. 

Het land zucht onder de gebruikelijke corruptieschandalen en de economische crisis - die hier om een of andere reden in maart wordt verwacht.  Maar het lijkt er sterk op dat de Argentijn eerder meer dan minder geld uitgeeft. Je kan het maar allemaal opgemaakt hebben, is het motto hier. Niettemin beginnen de effecten langzaam voelbaar te worden. Ontslagen, veel minder toerisme. En een ontembare inflatie. De lieftallige Cristina K. is ook frequent op televisie te zien met een warm pleidooi om toch vooral vertrouwen te houden in Argentinie, de economie en niet op je geld te gaan zitten. 

Kortom, het leven kabbelt genoeglijk voort. De planeet doet zijn dagelijkse ronde en in deze barre tijden kan een beetje liefde geen kwaad. Geef je buurman, de hond, kat, je geliefde, de bakker, je juf, je broer en zus, je (klein)kind of de koe in het weiland eens een lekkere knuffel. Het is leuk, je wordt er vrolijk van en......het is gezond! Jawel. 

Een enorme koeienknuffel uit de drooglanden van Patagonie!