Achter de bergen schijnt de zon...!

Door het openstaande raam waait soms onverwacht een briesje. De zon staat hoog aan de hemel. Vlinders fladderen onvermoeibaar door de eindeloze velden bloemen. Krekels schijnen ook geen siësta te houden. In Los Hornillos, een dorpje gelegen in de provincie Cordoba vind je op dit uur van de dag geen levende ziel op straat. Zelfs de Ruta 14 die dwars door het dorp loopt, is rustig. Het is simpelweg te warm om je in de zon te begeven, laat staan een auto.
Vanuit mijn nieuwe optrekje kijk ik uit op de bergen van Achala. Daar waar de vegetatie ophoudt, rijzen imponerende, gekartelde bergrichels omhoog. Schaduwen van wolken maken grillige bewegingen op de kale rotswanden, doods en voor het oog onbewoonbaar. Een eenzame gier cirkelt door de lucht.

Traslasierra is het gebied dat letterlijk ‘achter de bergen’ ligt. Ver beneden me kronkelt de Rio Nono, afwateringsrivier van het nabijgelegen stuwmeer.
Terwijl het Patagonische zuiden zich langzaam begint voor te bereiden op de komst van de herfst, lijkt de kou hier nog erg ver weg. Na tweeënhalve maand vakantie zijn ook de scholen weer begonnen deze week, zij het met twee dagen vertraging vanwege een lerarenstaking. De toeristen die dit gebied in grote getale bezoeken, zijn geleidelijk aan verdwenen uit het straatbeeld. Een ongekende rust waar niet iedereen even blij mee is. Veel inwoners teren op de toeristische maanden. En dit jaar was niet als andere. De Argentijn heeft deze zomer massaal voor het goedkopere Brazilië gekozen.

Bijna drie weken geleden. Op advies van vrienden nog een extra dag gewacht alvorens de reis naar Cordoba te maken, want het was ‘quincena’. Oftewel ‘halve maand’. Op die dag loopt de huur van vakantiehuizen af, worden salarissen uitbetaald, wordt er veel geld uitgegeven, gereisd en..gedronken. En dat is voor veel Argentijnen een reden om een reis uit te stellen.
Van beneden klinkt een ‘Los Hornillos!’ Mijn bagage wordt uitgeladen en de dubbeldekker trekt weer op. Ik sta langs de weg. Aan de overkant is een kleine kiosk. Al gauw komt Federico aanrijden in zijn knalrode Renault met bloemenstickers. Over een landweggetje arriveren we in een soort van nieuwbouwwijk, jawel. Vanesa en dochtertje Luri zijn ook net op en even later zitten we aan de mate met geroosterd bruin brood en vijgenjam. Hmmmmm.

Vanesa en Federico hebben een winkeltje in het dorp en verhuren dvd’s. De andere helft van de winkel is ingericht met natuurproducten. Nadat ik de winkel heb geveegd en de planten gewaterd, installeer ik me met een mate en een boek achter de oude toonbank met antieke weegschaal. Ik pas vandaag op de winkel. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Vroeger als kind speelde ik ook al graag kruideniertje. Openingstijden van de winkels vallen hier tussen 9-14 en 18-22 uur. Ik word al snel aanvaard als nieuwe winkelbediende. Klanten stellen zich voor, knopen een gesprek aan of beginnen een betoog zonder einde..... Ik ben het nieuws van de dag en op de terugweg naar huis groet iedereen me vriendelijk. Jehovagetuigen drukken me aanmoedigend een tijdschrift in handen. Thuis wacht een uitgebreide avondmaaltijd op tafel. Terwijl we aan tafel schuiven, wijst Federico naar buiten. Voor de poort van het huis staan de twee Jehovagetuigen. Fede grinnikt en trekt de gordijnen dicht. ‘Je hebt kennis gemaakt met het hele dorp zie ik!’

>

Met een gevoel van melancholie rits ik de tent dicht. Het gras van de tuin staat kniehoog, dauwdruppels hangen aan de punten. Op de tent hangt nog steeds het vel papier met ‘embajada holandesa’ (Nederlandse ambassade) dat Luri en Vane hebben getekend. Het is verbleekt door de felle zon. In huis slaapt iedereen nog. Terwijl de zon langzaam opkomt, begin ik de klim naar boven. Naar mijn nieuwe onderkomen. Mijn hart bonst. Een paar dagen geleden op mijn zoektocht naar een huis kruiste Eduardo mijn pad.

De hele week was ik al enthousiast alle dorpen langs de route 14 afgegaan met mijn briefjes: ik zoek een huis! Met de lokale bus is dat een heel avontuur. Het leidde tot veel onverwachte kennismakingen en eindeloos veel volgekrabbelde papiertjes met tekst in de trant van ‘zoek oom Juan, broer van Teresa die naast het rode huis op hoek van de vijfde straat van het centrale plein loopt. Vraag naar ‘el gordo’, den dikke.

Het huis waar je vegetarisch kunt eten. Eindelijk had ik het gevonden, in het stoffige naburige dorp Villas de las Rosas. Claudia, een blozende vrolijke dame nodigt me met een wijds armgebaar uit. Nee ’t is eigenlijk alleen afhaaleten. Maar meteen worden er twee stoelen op de patio neergezet en een kwartier later komt ze met een heerlijk ruikend bord eten aanlopen. Het is siëstatijd en de zon brandt onbarmhartig fel en er staat geen zuchtje wond. In de keuken klinkt vrolijk gebabbel, Indiase relaxmuziek klinkt uit de kamer. Bij het afscheid druk ik mijn briefje in haar hand. Ze loopt terug de keuken in en komt terug met Eduardo. Hij kijkt naar het briefje en zegt: ik weet wel een plek voor je. Zullen we er meteen maar even heenrijden? Achter hem verschijnt Claudia die knikkend glimlacht. Ze drukt me nog snel een stuk appelcake in de hand en weg zijn we.

Dat is alweer anderhalve week geleden. De dag nadat ik het huis van Federico en Vanesa had verlaten, stortte mijn tent in tijdens een ongekend zware storm die veel schade aanrichtte in heel Argentinië. Gelukkig zat ik reeds hoog en droog in mijn huisje op de berg. En behalve mijn stapel briefjes ‘te huur gezocht’ was er verder niets nat geworden!

Het huis op de berg.... Een magische plek volgens Eduardo die het land heeft gekocht omdat het een speciale energie bezit. Hij is Bach- en Reiki-therapeut en woont deels hier, deels in Buenos Aires waar zijn bedrijf en rest van de familie zetelt. En ik ben nu dus officieel ‘oppasser’. Daaronder valt onder andere de hond, Uma. Wat in het Aymara ‘water’ betekent. Die naam doet ze eer aan, want ze is inderdaad zo vlug als water. Een welkom gezelschap, want verder zijn er op deze plek weinig levende menswezens te bekennen. ’s Ochtends komt de tuinman. Evenals de mannen die het ‘aarden’ meditatiecentrum aan het bouwen zijn. Dan vult de lucht zich met stemmen, de lokale radiozender en het geluid van de pomp, de betonmolen en de grasmaaier. Om twee uur keert de rust terug en keren de heren huiswaarts. Een keer per dag komt de witte Dodge van Rafael en Maria langs die – nu ze weten dat ik hier woon – elke dag even toeteren bij wijze van groet. Zij zorgen voor een huis verder bergopwaarts.

Ik heb net de lichten van het grote huis aangedaan. Rafael stopte even om te vragen of alles goed gaat en ik me niet vreselijk verveel hier. Uma staat kwispelend naast me. Vanachter de bergen verschijnt de bijna ronde maan. Haar licht doet de wolken wit afsteken tegen de donkerblauwe hemel.

Dat er krachten en energieën zijn die onze pet te boven gaan, is me wel duidelijk. Maar de ontmoetingen van de afgelopen maanden laten weer eens zien dat het universum zich daadwerkelijk inspant om diep verborgen wensen te vervullen. Daarbij is niet onbelangrijk, om met mijn westerse, mentale denkpatroon niet aan alle signalen voorbij te gaan die hard hun best doen om je de goede richting op te sturen. Mijn Zeeuwse nuchterheid is soms handig, maar ook die heb ik al een paar keer onverbiddelijk huiswaarts moeten sturen. Zie hier het voorlopige resultaat.

Vanuit mijn nieuwe basis ga ik me op de geheimen van de plantenwereld werpen. Vanwege het bijzondere microklimaat in Traslasierra en met name Los Hornillos, is het een uitermate geschikte plek om de meest uiteenlopende planten en kruiden te vinden. En, om de lange wandeling naar het dorp minder frequent te hoeven maken, heb ik een begin gemaakt met wat een weelderig bloeiende moestuin moet worden!

Tot slot, voor diegenen die het interesseert, op internet is gratis en voor nop de film ‘Zeitgeist’ te vinden onder www.zeitgeistmovie.com/. Een interessant visie op het geloof en de Verenigde Staten van America. Of moet ik ‘van Bush’ zeggen.....

Een warme knuffel voor een ieder daar in het prachtige Nederlandse land uit de hooglanden van Cordoba!