‘Nee, ik heb twee broers!’ Hoe vaak ik het niet heb moeten zeggen. Het was ook een volledige verrassing dat mijn broers in zo’n korte tijd allebei langskwamen! Begin maart was ik wederom in Buenos Aires, dit keer om Ronald, mijn oudste broer op te halen op het vliegveld. Hij was na de hevige storm in Parijs weliswaar ’n dag vertraagd, maar rond twee ’s nachts kwam hij – zonder bagage – door de gate lopen! Een sprongetje van vreugde. Een heerlijk hotelletje Gorriti 4290 (http://www.gorriti4290.com.ar/site-2009.html) in de wijk Palermo, waar vooral mijn broer even goed op adem kon komen. Op 'n paar blokken van de luxe winkelwijk Palermo Soho, vol met heerlijke restaurantjes en bruisend van activiteit begon zijn verblijf goed. Twee dagen door de bekende wijken van de stad geslenterd, La Boca en het stadion mocht uiteraard niet ontbreken! Een imitatie-Diego Maradona had het goed bekeken met zijn 'foto met Maradona'-handeltje, hij had goed zijn tweelingbroer kunnen zijn maar dan waarschijnlijk met twee linkervoeten!
In Cordoba de Jesuitenwijk bezocht en het Salteense restaurant La Linda bracht ons tot watertanden met haar heerlijke 'locro', een stevige witte maissoep en de 'humitas en chala', een maishapje gewikkeld in maisblad. Een expositie op straat liet ons een pijnlijk stukje van de Argentijnse geschiedenis zien, foto's van vermisten uit de tijd van de dictatuur, nog maar zo kort geleden.
Over de ruige Altas Cumbres reisden we naar Traslasierra, het gebied 'achter de bergen' letterlijk vertaald. Nu de schoolvakanties afgelopen zijn, is het toeristenstraatbeeld in de vallei verruild voor witte kinderen met laboratoriumjassen, het Argentijnse schooluniform.
Vanaf mijn huis heb je 'n mooi uitzicht je op de lagergelegen rivier los Sauces. Door de recente regenval is het kleine sliertje dat door het landschap kronkelde enigszins gegroeid. Maar veel is het nog niet. We gaan met de bus naar San Huberto, en vandaar uit lopen we naar de rivier. Koeien en paarden staan in en rond de rivier. Reigers, 'tero-tero's en andere vogelsoorten staan op de drooggevallen zandbanken. Het water is lauw, maar verfrist niettemin. Na 'n bad lopen we terug en bezoeken Lonca Hue, een klein cafeetje met heerlijke taartjes van frambozen en blauwe bessen. Maar helaas is er geen goede fruitoogst geweest dit jaar, vanwege de late vorst en droogte. Hij laat ons trots zijn 'topinambur' plantage zien, die door de stormen ook enigszins verwaaid is, maar ze staan nog overeind. Dat word in juli weer topinambur eten!
Op zaterdag is het weer tijd voor de boerenmarkt. We kopen zelfgemaakte kaas - helaas is de geitenkaas pas over 'n paar maanden weer te krijgen, dus we gaan voor koeienkaas.
Vers brood met zaden van de religieuze '12 tribes'-gemeenschap, pasteitjes voor de lekkere trek later, heerlijk zoete en zeer gezonde algarrobomeel voor koekjes, fruitsalades en gewoon zo uit het vuistje te snoepen. Een potje vijgenjam en wat rucula voor op het brood. Nestor die hier ook met zijn sieraden staat, vergezelt ons 's middags samen met Claudia van het vegetarische restaurant naar het lokale zwembad, Guasmara, vier baden die in de rivier zijn gebouwd. Tijd voor lunch,'n siesta en een fris bad! Een bezoek aan San Javier staat als laatste op het lijstje voor vandaag. Helaas is de lokale bierbrouwerij al dicht. 'Sluitingstijd; zonsondergang' staat op het houten bord. Tja, het is inderdaad net donker. Op het plein vinden we alsnog het begeerde artesanale biertje in een restaurantje en we sluiten de dag af in het gezelschap van 'n sprinkhanen jagend katje en 'n warme muur vol torren.
Een reis naar het nationaal park El Condorito mag wel het hoogtepunt genoemd worden. Het park dat op 2000 meter en op weg naar Cordoba ligt is een juweeltje. Prachtige hoogland-landschappen, waanzinnige uitzichten en als toetje, een uitzichtpunt met een uitgestrekt vergezicht op de woonplaats van de condors, de 'quebrada, de bergspleet. Ver beneden ons ruist een kolkende rivier. Het wachten is op de condors nu. Vele gieren passeren de revue. Maar de condors blijven aan de andere kant zitten, samen, op een rots. Hun vleugels geopend, alsof ze ze aan het drogen zijn. Net voordat het huiswaarts keren, beginnen ze aan hun thermische vlucht. Een majestueus gezicht. Heel dichtbij zien we ze niet, maar de dag is reeds een onvergetelijke.
De benen beginnen al het wandelen behoorlijk te voelen. Na een wandeling naar de kreek van Las Rabonas, is het tijd voor 'n rustdag. We lunchen boven bij Nestor die samen met Jose keihard aan het houwen zijn op de harde rotslagen. Er worden twee nieuwe huizen gebouwd. Eentje voor Jose, en eentje voor logees. De zon brandt onbarmhartig op hun lijven. We lunchen onder de boom. Ronald en Nestor wandelen naar de bron van het beekje bij Nestor's huis over 'n soort smalle richel terwijl ik me in de moestuin terugtrek. Jose is niet te stoppen en gaat verder met stenen sjouwen.
Ronald's verblijf leek aan het begin heerlijk lang, maar de dagen zijn voorbij voordat we er erg in hebben. Ik vergezel hem tot Mina Clavero, een klein stadje, waar hij op het busje naar Cordoba stapt. En daar sta ik dan weer. Een soort van deja-vu was het wel. Nog geen anderhalve maand geleden vertrok Rudolf ook van hier. Ik zwaai hem na, en dan is hij weg.
Ik had mezelf al wat 'tijdelijk geluk' beloofd, dus ik zet koers naar de huishoudelijke artikelenwinkel. Nu ik van mijn ouders een prachtig oude koffiemolen heb gekregen, hoort daar een echte cafetiere bij! En oh, wat voel ik me er gelukkig mee.....!
Ik ga 'n punt zetten onder dit relaas, en 'n heerlijk bakje koffie zetten.
Ik wens iedereen daar 'n heel bijzonder begin van de lente op 21 maart. Hier zal het 'n mooi moment zijn om la Pacha, Moeder Aarde, te danken voor haar genereuze oogsten en ons voor te bereiden op de maanden van 'schaarste' en kou en naar binnen gericht zijn.
In Cordoba de Jesuitenwijk bezocht en het Salteense restaurant La Linda bracht ons tot watertanden met haar heerlijke 'locro', een stevige witte maissoep en de 'humitas en chala', een maishapje gewikkeld in maisblad. Een expositie op straat liet ons een pijnlijk stukje van de Argentijnse geschiedenis zien, foto's van vermisten uit de tijd van de dictatuur, nog maar zo kort geleden.
Over de ruige Altas Cumbres reisden we naar Traslasierra, het gebied 'achter de bergen' letterlijk vertaald. Nu de schoolvakanties afgelopen zijn, is het toeristenstraatbeeld in de vallei verruild voor witte kinderen met laboratoriumjassen, het Argentijnse schooluniform.
Vanaf mijn huis heb je 'n mooi uitzicht je op de lagergelegen rivier los Sauces. Door de recente regenval is het kleine sliertje dat door het landschap kronkelde enigszins gegroeid. Maar veel is het nog niet. We gaan met de bus naar San Huberto, en vandaar uit lopen we naar de rivier. Koeien en paarden staan in en rond de rivier. Reigers, 'tero-tero's en andere vogelsoorten staan op de drooggevallen zandbanken. Het water is lauw, maar verfrist niettemin. Na 'n bad lopen we terug en bezoeken Lonca Hue, een klein cafeetje met heerlijke taartjes van frambozen en blauwe bessen. Maar helaas is er geen goede fruitoogst geweest dit jaar, vanwege de late vorst en droogte. Hij laat ons trots zijn 'topinambur' plantage zien, die door de stormen ook enigszins verwaaid is, maar ze staan nog overeind. Dat word in juli weer topinambur eten!
Op zaterdag is het weer tijd voor de boerenmarkt. We kopen zelfgemaakte kaas - helaas is de geitenkaas pas over 'n paar maanden weer te krijgen, dus we gaan voor koeienkaas.
Vers brood met zaden van de religieuze '12 tribes'-gemeenschap, pasteitjes voor de lekkere trek later, heerlijk zoete en zeer gezonde algarrobomeel voor koekjes, fruitsalades en gewoon zo uit het vuistje te snoepen. Een potje vijgenjam en wat rucula voor op het brood. Nestor die hier ook met zijn sieraden staat, vergezelt ons 's middags samen met Claudia van het vegetarische restaurant naar het lokale zwembad, Guasmara, vier baden die in de rivier zijn gebouwd. Tijd voor lunch,'n siesta en een fris bad! Een bezoek aan San Javier staat als laatste op het lijstje voor vandaag. Helaas is de lokale bierbrouwerij al dicht. 'Sluitingstijd; zonsondergang' staat op het houten bord. Tja, het is inderdaad net donker. Op het plein vinden we alsnog het begeerde artesanale biertje in een restaurantje en we sluiten de dag af in het gezelschap van 'n sprinkhanen jagend katje en 'n warme muur vol torren.
Een reis naar het nationaal park El Condorito mag wel het hoogtepunt genoemd worden. Het park dat op 2000 meter en op weg naar Cordoba ligt is een juweeltje. Prachtige hoogland-landschappen, waanzinnige uitzichten en als toetje, een uitzichtpunt met een uitgestrekt vergezicht op de woonplaats van de condors, de 'quebrada, de bergspleet. Ver beneden ons ruist een kolkende rivier. Het wachten is op de condors nu. Vele gieren passeren de revue. Maar de condors blijven aan de andere kant zitten, samen, op een rots. Hun vleugels geopend, alsof ze ze aan het drogen zijn. Net voordat het huiswaarts keren, beginnen ze aan hun thermische vlucht. Een majestueus gezicht. Heel dichtbij zien we ze niet, maar de dag is reeds een onvergetelijke.
De benen beginnen al het wandelen behoorlijk te voelen. Na een wandeling naar de kreek van Las Rabonas, is het tijd voor 'n rustdag. We lunchen boven bij Nestor die samen met Jose keihard aan het houwen zijn op de harde rotslagen. Er worden twee nieuwe huizen gebouwd. Eentje voor Jose, en eentje voor logees. De zon brandt onbarmhartig op hun lijven. We lunchen onder de boom. Ronald en Nestor wandelen naar de bron van het beekje bij Nestor's huis over 'n soort smalle richel terwijl ik me in de moestuin terugtrek. Jose is niet te stoppen en gaat verder met stenen sjouwen.
Ronald's verblijf leek aan het begin heerlijk lang, maar de dagen zijn voorbij voordat we er erg in hebben. Ik vergezel hem tot Mina Clavero, een klein stadje, waar hij op het busje naar Cordoba stapt. En daar sta ik dan weer. Een soort van deja-vu was het wel. Nog geen anderhalve maand geleden vertrok Rudolf ook van hier. Ik zwaai hem na, en dan is hij weg.
Ik had mezelf al wat 'tijdelijk geluk' beloofd, dus ik zet koers naar de huishoudelijke artikelenwinkel. Nu ik van mijn ouders een prachtig oude koffiemolen heb gekregen, hoort daar een echte cafetiere bij! En oh, wat voel ik me er gelukkig mee.....!
Ik ga 'n punt zetten onder dit relaas, en 'n heerlijk bakje koffie zetten.
Ik wens iedereen daar 'n heel bijzonder begin van de lente op 21 maart. Hier zal het 'n mooi moment zijn om la Pacha, Moeder Aarde, te danken voor haar genereuze oogsten en ons voor te bereiden op de maanden van 'schaarste' en kou en naar binnen gericht zijn.
Comments
was je al jaren kwijt en maakte me zorgen of alles nog wel goed met je gaat. Je bent een bijzonder iemand die ik nooit vergeten zal. blij dat je een stek heb gevonden. misschien treffen we elkaar wel eens in de toekomst. wie zal dat weten. deze blog zal ik zeker blijven volgen
andre