Maandag 22 december 2008. Nog tien dagen tot 2009. De afgelopen dagen heb ik al overvloedig kunnen mediteren op de Ruta Nacional 3. Met een snelheid van negentig kilometer per uur zestienhonderd kilometer afleggen door over de eindeloos rechte wegen van Patagonie, daar word je best rustig van.
Het is nog geen twee maanden geleden dat ik Nederland verliet, maar het lijkt alweer zo lang geleden. Mijn reis naar Antarctica absorbeerde dan ook snel al mijn energie en aandacht. Een reis om niet snel te vergeten. Antarctica valt niet te vatten in woorden. Onmogelijk. Negen dagen zeilen over Drake Passage is ook niet over te brengen. Dagenlang geen land zien. Overgeleverd zijn aan de kuren van deze beruchte oceaan, 't is best even wennen. De ene dag een gladde waterspiegel, de andere een furieuze watermassa die geen andere intentie lijkt te hebben dan jouw leven zo zuur mogelijk te maken. En dat dan dagenlang.
Het leven aan boord van een schip is een verhaal apart. Bij een stevig windje vergt elke beweging aan boord concentratie. Als je tenminste blauwe plekken wilt vermijden. Je bunk bed is een veilige haven die je volpropt met datgene dat je dagelijks nodig hebt. Zodat je 's ochtends met een handgreep alles binnen bereik hebt en aan kunt trekken. Met een beetje schommelen wordt staand een broek aantrekken al best een hachelijke onderneming. Ander voordeel van je bed volstouwen is dat je lichaam minder door het bed stuitert wanneer er veel wind en beweging is. En het voorkomt uit je bed rollen....
De dagen hadden een gedisciplineerd scheepsritme. De bemanning draaide 24 uur diensten, ook aan wal en voor anker. Expeditieleider, gids en koks uitgezonderd. Mijn leventje was redelijk relaxed, zonder wachtdiensten. Op de heen en terugweg was het even inslingeren en sloeg de zeeziekte toe. Gek genoeg voel je je in je bed weer een hele vent. Totdat je weer overeind tracht te komen. Gelukkig was t bij mij slechts van korte duur. En even het ritme aanpassen: eten, rondje schip doen, overgeven, dutje, eten...etc.
Tweeentwintig dagen op een zeilschip van 56 meter doet rare dingen met je. Onder de bemanning heerstte een geweldige team spirit. En de vijfendertig passagiers hielpen een handje mee. Op de heenweg dan toch. Op de terugweg was Drake ons minder gunstig gezind en werden velen geveld door het zeevirus. Een huwelijk dat voltrokken werd op Petermann Island was een goed excuus voor een feestje. En bracht het beste in velen boven. Ringen werden geknoopt, een hoge hoed genaaid, douchegordijn werd trouwjurk, wedding tune ingestudeerd. We waren van de straat. En elke dag weer die immense wereld waar we doorheen voeren. IJswanden die ons stil voorbij lieten gaan, ijsschotsenvelden waar we met veel zorg doorheen manoevreerden. Ankerwachten die het anker, naderende ijsschotsen en omslag van het weer dag en nacht in de gaten hielden. Een Zuidkaperwalvis die ons nieuwsgierig kwam observeren, 'leopard seals' jagend op vluchtende pinguins die als kleine dolfijnen uit het water schieten.
Afwassen in de overvolle kombuis, glibberend tegen elkaar schuivend over de natte vloer, de patrijspoorten die elke 10 seconden onder water kwamen te staan, muziek schallend uit de luidsprekers, bestekbakjes die je rond de oren vlogen, 'Jan', de voedselverteermachine te eten geven, 't waren gezellige momenten tesaam.
Het was dan ook allesbehalve makkelijk om weer gedag te zeggen na drie weken samen zijn. Afkicken geblazen. Gelukkig werd er geleidelijk aan van iedereen afscheid genomen...
En nu dan in Puerto Madryn, een vijftienhonderd kilometer ten zuiden van de hoofdstad. Even een tussenstop op weg naar Buenos Aires. Op oudejaarsdag hoop ik een oude bekende van de boerderij in Mexico te treffen in Punta del Este, Urguguay. Dat wordt dus nog even kilometers vreten....
Ik ga jullie verlaten met een gedicht over Antarctica. Het continent waar woorden als 'macht', en 'geld' volledig hun betekenis verliezen. Waar je wordt gereduceerd tot een nietig klein wezen, overgeleverd aan de streken van Moeder Natuur. Het leven is een mirakel, een waardevol kado. Ik wens iedereen een jaar vol licht, warmte, energie en moed. Geniet van al het moois dat op je pad komt en knuffel elkaar elke dag.
Een zoen
Marleen
P.S. Verderop op deze pagina vind je een aantal verhalen van de reis met de Bark Europa. Meer verhalen vind je in het logboek van de Bark Europa pagina: www.barkeuropa.com
Antarctica
Witte, tijdloze dame
Stil, kalm, lieflijk,
veranderlijk, mooi
je puurheid, die ik betreed
herinnert me aan je onstuimigheid
je omhelst me
als een liefdevolle moeder
maar een die ruimte geeft
aan mijn nietigheid en gedachten.
Het is nog geen twee maanden geleden dat ik Nederland verliet, maar het lijkt alweer zo lang geleden. Mijn reis naar Antarctica absorbeerde dan ook snel al mijn energie en aandacht. Een reis om niet snel te vergeten. Antarctica valt niet te vatten in woorden. Onmogelijk. Negen dagen zeilen over Drake Passage is ook niet over te brengen. Dagenlang geen land zien. Overgeleverd zijn aan de kuren van deze beruchte oceaan, 't is best even wennen. De ene dag een gladde waterspiegel, de andere een furieuze watermassa die geen andere intentie lijkt te hebben dan jouw leven zo zuur mogelijk te maken. En dat dan dagenlang.
Het leven aan boord van een schip is een verhaal apart. Bij een stevig windje vergt elke beweging aan boord concentratie. Als je tenminste blauwe plekken wilt vermijden. Je bunk bed is een veilige haven die je volpropt met datgene dat je dagelijks nodig hebt. Zodat je 's ochtends met een handgreep alles binnen bereik hebt en aan kunt trekken. Met een beetje schommelen wordt staand een broek aantrekken al best een hachelijke onderneming. Ander voordeel van je bed volstouwen is dat je lichaam minder door het bed stuitert wanneer er veel wind en beweging is. En het voorkomt uit je bed rollen....
De dagen hadden een gedisciplineerd scheepsritme. De bemanning draaide 24 uur diensten, ook aan wal en voor anker. Expeditieleider, gids en koks uitgezonderd. Mijn leventje was redelijk relaxed, zonder wachtdiensten. Op de heen en terugweg was het even inslingeren en sloeg de zeeziekte toe. Gek genoeg voel je je in je bed weer een hele vent. Totdat je weer overeind tracht te komen. Gelukkig was t bij mij slechts van korte duur. En even het ritme aanpassen: eten, rondje schip doen, overgeven, dutje, eten...etc.
Tweeentwintig dagen op een zeilschip van 56 meter doet rare dingen met je. Onder de bemanning heerstte een geweldige team spirit. En de vijfendertig passagiers hielpen een handje mee. Op de heenweg dan toch. Op de terugweg was Drake ons minder gunstig gezind en werden velen geveld door het zeevirus. Een huwelijk dat voltrokken werd op Petermann Island was een goed excuus voor een feestje. En bracht het beste in velen boven. Ringen werden geknoopt, een hoge hoed genaaid, douchegordijn werd trouwjurk, wedding tune ingestudeerd. We waren van de straat. En elke dag weer die immense wereld waar we doorheen voeren. IJswanden die ons stil voorbij lieten gaan, ijsschotsenvelden waar we met veel zorg doorheen manoevreerden. Ankerwachten die het anker, naderende ijsschotsen en omslag van het weer dag en nacht in de gaten hielden. Een Zuidkaperwalvis die ons nieuwsgierig kwam observeren, 'leopard seals' jagend op vluchtende pinguins die als kleine dolfijnen uit het water schieten.
Afwassen in de overvolle kombuis, glibberend tegen elkaar schuivend over de natte vloer, de patrijspoorten die elke 10 seconden onder water kwamen te staan, muziek schallend uit de luidsprekers, bestekbakjes die je rond de oren vlogen, 'Jan', de voedselverteermachine te eten geven, 't waren gezellige momenten tesaam.
Het was dan ook allesbehalve makkelijk om weer gedag te zeggen na drie weken samen zijn. Afkicken geblazen. Gelukkig werd er geleidelijk aan van iedereen afscheid genomen...
En nu dan in Puerto Madryn, een vijftienhonderd kilometer ten zuiden van de hoofdstad. Even een tussenstop op weg naar Buenos Aires. Op oudejaarsdag hoop ik een oude bekende van de boerderij in Mexico te treffen in Punta del Este, Urguguay. Dat wordt dus nog even kilometers vreten....
Ik ga jullie verlaten met een gedicht over Antarctica. Het continent waar woorden als 'macht', en 'geld' volledig hun betekenis verliezen. Waar je wordt gereduceerd tot een nietig klein wezen, overgeleverd aan de streken van Moeder Natuur. Het leven is een mirakel, een waardevol kado. Ik wens iedereen een jaar vol licht, warmte, energie en moed. Geniet van al het moois dat op je pad komt en knuffel elkaar elke dag.
Een zoen
Marleen
P.S. Verderop op deze pagina vind je een aantal verhalen van de reis met de Bark Europa. Meer verhalen vind je in het logboek van de Bark Europa pagina: www.barkeuropa.com
Antarctica
Witte, tijdloze dame
Stil, kalm, lieflijk,
veranderlijk, mooi
je puurheid, die ik betreed
herinnert me aan je onstuimigheid
je omhelst me
als een liefdevolle moeder
maar een die ruimte geeft
aan mijn nietigheid en gedachten.
Comments