Aitcho Islands, Barrientos 25 November 2008
Helder daglicht schijnt reeds door de patrijspoort. De stem van Rensje, onze kokkin, haalt me uit mijn diepe zeedromen: Dames, er is land in zicht! En, het is tijd om op te staan. Ik ben meteen klaarwakker. Na vier dagen vertoeven op de Drake Passage hebben we het magische zuidelijke land bereikt!
Ik schiet me in de vele lagen kleren die mijn vege lijf tegen de Antarctische kou moeten beschermen en begeef me richting dek. Een grijze lucht hangt boven de diepblauwe Zuidelijke Oceaan. Aan weerszijden van de Bark glijden donkergekleurde rotseilanden voorbij. Grillig, bijna spookachtig. Op de toppen ligt sneeuw. Golven slaan tegen de steil uit zee oprijzende basaltwanden. Uit de grauwgrijze luchten waaiert in de verte sneeuw, wat het geheel een nog mystiekere aanblik geeft. We varen langs de Aitcho-eilanden, onderdeel van de South Shetland Islands. Je kan het bijna niet bedenken, maar naam van de eilanden is een verbastering van de afkorting van de Admiralty Hydrographic Office: ‘H.O.’
Iedereen aan dek is stil. En dat ligt dit keer niet aan het vroege tijdstip. De wereld die we nu binnenvaren is werkelijk n
iet in woorden te vervatten.Terwijl de bemanning de voorbereidingen treft voor het zetten van de zeilen – we gaan voor het eerste deze reis overstag - schieten langszij kinbandpinguins bij wijze van welkom in bogen uit het water, als kleine, trotse dolfijnen. De landing voor de kust van het eiland Barrientos is een waar staaltje zeemanskunst. Zeilend uiteraard. De adrenaline is nu echt voelbaar op de boot. We zijn er!
Terwijl de zodiac ons naar de kust brengt, wordt de Bark langzaam opgenomen in de enorme sneeuwmuur die ons omhult. Ik probeer me even te wanen in de wereld van ontdekkingsreiziger Ernest Shackleton die in 1916 een paar eilanden verderop landde. Zij het onder iets andere omstandigheden.... Terwijl de dikke sneeuwvlokken in het gezicht slaan en er zich langzaam een laagje sneeuw op mijn kleren vormt, dank ik op mijn knietjes de uitvinders van het thermo-ondergoed en Gore-tex.
Zouden pinguins last hebben van eenzaamheid? Het schiet even door mijn hoofd als we op het indrukwekkende Barrientos tegen een wel heel exceptionele bewoner aanlopen: een koningspinguin. Hij is alleen, maar staat parmantig op een klein rotssteentje tussen een hele kolonie kinbandpinguins. Met kop en schouders steekt hij boven zijn familieleden uit. Gracieus gaat de lange oranje snavel naar de borst alvorens hij zijn kop in de nek gooit en er vanuit zijn borst het zo typische krasgeluid volgt. Hij komt naderbij, observeert ons. Maar keert dan weer terug naar zijn rotsje.Hij kan eeuwig wachten ben ik bang, want hij is te ver van huis (koningspinguins broeden op South Georgia). Terwijl de prachtig gekleurde zwart, grijs oranje nek zich voor de zoveelste keer krult voor een kreet richting mogelijk in de buurt zijnde soortgenoten, een partner, dalen we met een paar ezelspinguins over de sneeuwhelling terug af naar het strand.
Comments