Nauwelijks nog geacclimatiseerd in het Nederlandse, zat ik alweer met mijn bullen in het vliegtuig op weg naar Cuba. Terwijl ik nog even nadenk over mijn idealen en vooral mijn ecologische voetafdruk die met de dag groter wordt, is daar alweer Parijs. Mijn toekomstige groep zit op dezelfde vlucht, maar ik tracht me incognito te houden. Overbodig bij nader inzien, ik heb ook geen idee wie 'zij' zouden kunnen zijn, het vliegtuig zit vol met potentiele Nederlandse groepsreizigers. Ik val in een ongemakkelijke doch welkome slaap.... Air France landt zacht op Cubaanse grond. Eindeloze rijen voor de douane. Het doordringende snerpende geluid van het ontsluitingssysteem op de blinde deuren die na controle opengaan. Mensen verdwijnen in het niets terwijl achter hen de deur weer automatisch dichttslaat. Volgende. Een doordringende rooklucht slaat op mijn longen als ik de bagageruimte inloop. Ik zie een paar Fransen gretig naar hun sigaretten grijpen. Ja, hier mag het nog. Sterker nog, d
Marleen Meulenberg