Brieven uit Argentinië

Maandag 22 december 2008. Nog tien dagen tot 2009. De afgelopen dagen heb ik al overvloedig kunnen mediteren op de Ruta Nacional 3. Met een snelheid van negentig kilometer per uur zestienhonderd kilometer afleggen door over de eindeloos rechte wegen van Patagonie, daar word je best rustig van. Het is nog geen twee maanden geleden dat ik Nederland verliet, maar het lijkt alweer zo lang geleden. Mijn reis naar Antarctica absorbeerde dan ook snel al mijn energie en aandacht. Een reis om niet snel te vergeten. Antarctica valt niet te vatten in woorden. Onmogelijk. Negen dagen zeilen over Drake Passage is ook niet over te brengen. Dagenlang geen land zien. Overgeleverd zijn aan de kuren van deze beruchte oceaan, 't is best even wennen. De ene dag een gladde waterspiegel, de andere een furieuze watermassa die geen andere intentie lijkt te hebben dan jouw leven zo zuur mogelijk te maken. En dat dan dagenlang. Het leven aan boord van een schip is een verhaal apart. Bij een stevig windje ve

As we wake up, we can hear the wind blowing furiously against Europa’s steel. It was indeed what you would call a rocky night. Breakfast continues to be a tempting activity as few of us manage to have it without spilling from the bowls of milk, juice and yoghurt or worse, have a personal encounter with one of the walls surrounding us. Every movement has to be coordinated and the rule ‘one hand for the ship’ is mandatory if one does not want to cause any damage to himself or ship inventory. Since yesterday night it is no longer allowed to go out on deck without a harnass. Waves are flooding the deck continuously. Scuppers have a full-time job getting the water mass out and the deckhouse windows have been closed from the outside to avoid big waves breaking them. Wind force reaches 9 Bft. Fortunately this weather is only the tail of a storm that has already passed by. Nevertheless, the swells, waves rolling in from all directions show us that we’re lucky not to have been here when the sto

While the snow is falling down, two people are dancing tango on deck. The same circle, over and over again. Tango music sounds from the speakers, the teacher counting and watching as their steps improve. The captain is writing his speech, the galley busy baking the sweetest of wedding cakes. Champagne is brought up from the dry stores. An old shower curtain is converted into an elegant wedding gown. Petermann Island is a snow-covered and domed island rising to a rocky summit. Along the rocky coastline there are many bays, decorated by the most beautiful of ice sculptures. The island is inhabited by Adelie penguins, blue-eyed shags and south polar skuas. As we land, snow is still blowing around our heads. We gather close to a refuge hut, overtaken completely by a gentoo penguin colony. When the couple approaches, the wedding tune sounds from Jan’s Uruguayan native instrument accompanied by Esther and Sabine’s lyrics. Surrounded by white and penguins, the whole scenery is somewhat odd.

As we approach land, everybody is getting really excited. This is the first landing on what actually is Antarctic mainland. Several thousands of kilometers away from the actual hart of the continent, still, to us it feels as if we reached the most southern land. Temperatures have gone down considerately, the world around us all turned all white. Just a couple of giant mountains are able to show their bare solid rock, pushing their pieks through the enormous layers of compressed ice and snow, reminding us that we really still are on Planet Earth. Below us the seemingly endless, deep blue Southern Ocean. Although clouded, the water is calm, reflecting perfectly what is above the surface. A colony of gentoo penguins welcome us with their loud noises as does the penetrating guano smell of the penguin colony. Immense glaciers surround the boat. From time to time there is the cracking sound of falling ice, causing waves to sweep up the beach and scare away both penguins and tourists. From ab

Trinity Island - 27 November 2008 Vannacht zijn we vanaf de South Shetland Islands Bransfield Strait overgestoken. We worden wakker in een andere – witte - wereld. Om het schip rijzen steile ijswanden de hoogte in. Bark Europa ligt als fiere, doch kleine speelbal aan de voet van deze enorme ijsmassa’s. Een waterig blauwe lucht hangt boven ons. Na het bewolkte, regenachtige weer van gisteren is dit hoopgevend. Met kleine bootjes trotseren we de zeegolven om een kijkje te nemen in wat de ‘Begraafplaats van de IJsbergen’ heet. Als de we nauwe doorgang tussen Spert- en Trinity-eiland invaren komt het woelige water tot bedaren. Voor ons ligt een onbeschrijfelijk mooi landschap van spierwitte, in het zonnetje glimmende ijsbergen, diepblauwe ijsspleten, helder turquoise water, het doet bijna zeer aan de ogen. Zachtjes glijdt onze boot richting deze statige, immense ijssculpturen. Boven ons glijden kelpmeeuwen en sternen scherp contrasterend tegen de blauwe lucht. Recht voor ons midden op een

Aitcho Islands, Barrientos 25 November 2008 Helder daglicht schijnt reeds door de patrijspoort. De stem van Rensje, onze kokkin, haalt me uit mijn diepe zeedromen: Dames, er is land in zicht! En, het is tijd om op te staan. Ik ben meteen klaarwakker. Na vier dagen vertoeven op de Drake Passage hebben we het magische zuidelijke land bereikt! Ik schiet me in de vele lagen kleren die mijn vege lijf tegen de Antarctische kou moeten beschermen en begeef me richting dek. Een grijze lucht hangt boven de diepblauwe Zuidelijke Oceaan. Aan weerszijden van de Bark glijden donkergekleurde rotseilanden voorbij. Grillig, bijna spookachtig. Op de toppen ligt sneeuw. Golven slaan tegen de steil uit zee oprijzende basaltwanden. Uit de grauwgrijze luchten waaiert in de verte sneeuw, wat het geheel een nog mystiekere aanblik geeft. We varen langs de Aitcho-eilanden, onderdeel van de South Shetland Islands. Je kan het bijna niet bedenken, maar naam van de eilanden is een verbastering va