Terwijl ik mijn handen warm aan een overheerlijke ‘mate araucano’ bereid met koffie van de zaden van de algarrobo-boom, staar ik naar buiten. Het zicht reikt vandaag niet verder dan vijf meter. De bergen zijn in de wolken gehuld. Het was dan ook hoog tijd dat de kou zijn intrek kwam nemen. De afgelopen dagen waren buitensporig mooi en warm. De avonden fris en gevuld met de geuren van de herfst. Een aantal lokalen warenreeds voorbereid op het ‘ergste’. Wollen muts op, handschoenen aan. De Cordobes heeft het erg snel koud... Vanochtend kwamen de witte slierten als een vertraagde lawine over de toppen van de bergen van Achala rollen. Binnen een uur bevond ik me in een witte wolkenwereld. Het dorp en de rivier beneden me volledig onzichtbaar, de bergen zijn verdwenen alsof ze weg-gefotoshop-t zijn uit een landschapsfoto. De honden liggen, bij wijze van uitzondering, dicht tegen elkaar aan, elkaars warmte benuttend. Al wekenlang lopen kinderen door de velden te struinen op zoek naar ‘leña’,
Marleen Meulenberg