Brieven uit Argentinië

Casa Gaia heeft een uitgebreid assortiment aan essentiële oliën die elk met hun eigen subtiele en natuurlijke 'fragance' een effect hebben op onze emotionele, psychische en spirituele gesteldheid. Sinds de tijden van farao's werden deze oliën al gebruikt als medicinale oliën, zalven, parfums, in baden etc. en hun kracht en energie blijft opmerkelijk. Binnenkort gaat Earthrootz (www.earthrootz.blogspot.com), mijn tweede weblog de lucht in. Daar kun je meer info vinden over de etherische of essentiële oliën en waar ze voor dienen. Je kunt ze ook bestellen als je dat wilt. Casa Gaia heeft een eigen website: http://www.casagaia.com.ar/ maar deze is helaas alleen in het Spaans te bewonderen. 'Niemand beleeft het verleden zo volledig als ons reukorgaan', Vladimir Nabakou

‘Nee, ik heb twee broers!’ Hoe vaak ik het niet heb moeten zeggen. Het was ook een volledige verrassing dat mijn broers in zo’n korte tijd allebei langskwamen! Begin maart was ik wederom in Buenos Aires, dit keer om Ronald, mijn oudste broer op te halen op het vliegveld. Hij was na de hevige storm in Parijs weliswaar ’n dag vertraagd, maar rond twee ’s nachts kwam hij – zonder bagage – door de gate lopen! Een sprongetje van vreugde. Een heerlijk hotelletje Gorriti 4290 (http://www.gorriti4290.com.ar/site-2009.html) in de wijk Palermo, waar vooral mijn broer even goed op adem kon komen. Op 'n paar blokken van de luxe winkelwijk Palermo Soho, vol met heerlijke restaurantjes en bruisend van activiteit begon zijn verblijf goed. Twee dagen door de bekende wijken van de stad geslenterd, La Boca en het stadion mocht uiteraard niet ontbreken! Een imitatie-Diego Maradona had het goed bekeken met zijn 'foto met Maradona'-handeltje, hij had goed zijn tweelingbroer kunnen zijn maar dan

Het is bijna een jaar geleden dat ik in dit dorp Los Hornillos aankwam voor een bezoek aan mijn dierbare vrienden Federico en Vanesa die acht maanden daarvoor met een volgeladen auto en onbekende bestemming waren vertrokken uit Puerto Madryn – waar ik toentertijd ook woonde - om een nieuw ‘thuis’ te gaan zoeken. Federico en Vanesa zijn ’n paar maanden geleden verhuisd naar Nono, ’n stadje twintig kilometer hiervandaan. En een paar weken geleden vertelden ze me dat ze weer hun biezen gaan pakken. Dit keer met een bestemming. Ze gaan een tijd wonen in ’n Indiase spirituele gemeenschap van Ananda Marga in Sapucai, een plaatsje in Paraguay... Volgens Eduardo - mijn buurman en de eigenaar van het land waar ik woon heeft ’n mens als ik – ’n ram dus – gemiddeld tachtigduizend gedachten, waar ‘n ‘normaal’ mens er ‘slechts’ veertigduizend schijnt te hebben. Dat ik er veel heb, da’s ’n duidelijk verhaal. En dat ik er af en toe dol van word, kan ik alleen maar bevestigen. En om de bomen weer doo

Aerolineas Argentinas, nu weer in trotse handen van de Argentijnen - vloog me de slordige 3100 kilometer die tussen Ushuaia - de meest zuidelijke stad van de wereld, volgens de Argentijnen uiteraard - en Buenos Aires ligt in vier uurtjes. In Buenos Aires trof ik mijn jongste broer Rudolf in ’n hotelletje in de wijk Recoleta. Een mooie eraring om hem twee weken aan mijn zijde te hebben. We hadden nog nimmer zoveel tijd samen doorgebracht. Na een paar dagen 'mondain' Buenos Aires vlogen we in 'n uur lekker luxe met het vliegtuig naar Cordoba-Stad. De stad Cordoba is in januari een 'infierno' zoals de Cordobezen dat zeggen; een hel. De druppende airco's boven je hoofd en het zinderende asfalt tussen de hoge gebouwen maken het verblijf tot een vrij korte. Met de bus vervolgen we onze weg over de bergen naar ‘mijn’ dorp, Los Hornillos. De provincie Cordoba beleefde hoogzomertijden. Overal veel toeristen, en zeer hoge temperaturen. De bushalte ligt aan de voet van d

De zon is nog maar net vanachter de bergen, de lucht voelt fris, de straten zijn rustig. Zaterdagochtend. In mijn favoriete cafeetje in Villa Las Rosas is het ook nog rustig. De koffiemachine rammelt en pruttelt. De ‘medialunas’ oftewel croissants, worden binnengebracht, vers uit te oven zo te ruiken. Ik ben alweer twee maanden terug op mijn stek in de bergen van Cordoba. Na twee maanden in het zuiden van het land te hebben vertoefd, was de omschakeling van Antarctische temperaturen naar de tropische zinderende hitte hier erg groot. Antarctica was wederom een ‘beleving’. Woorden blijven tekort schieten om dit enorme en indrukwekkende continent te beschrijven. De Drake Passage blijft ook een prima obstakel om dit laatste stuk ‘ongerepte’ natuur te bereiken. Niettemin reisden een slordige veertigduizend toeristen het afgelopen seizoen wederom af naar deze witte wereld! Het waren twee prachtige, afwisselende reizen met relaxte groepen. De eerste reis was redelijk vroeg in het seizoen en