Brieven uit Argentinië

Het is alweer bijna een maand geleden dat ik op het vliegtuig terug naar Argentinie stapte. Herfstend Nederland achterlatend, trof ik hier een onder de hitte bezwijkend Cordoba aan. Terwijl het diepe zuiden worstelt met de zware sneeuwval, is het hier zoeken naar een stukje schaduw dat enige verkoeling biedt. Wervelwinden teisteren het gebied dat door bosbranden volledig kaal is gebrand. Ik kan ze goed zien vanaf de berg. Het meer dat ver beneden me ligt, is omgetoverd in een enorme, weliswaar groene, vlakte, met een klein kronkelend stroompje dat dapper haar weg naar beneden zoekt onder de felle zon. Water, is het woord dat in bijna alle dagelijkse conversaties terugkeert. Elke dag zijn er families die geen water uit de kraan krijgen. De verkoop van watertanks is drastisch gestegen. Over de radio wordt opgeroepen tot zuinigheid. Auto's wassen, zwembaden van schoon water voorzien, planten water geven....verboden. Vanochtend werd de voorlopige balans opgemaakt: er is 380.000 hectare

Glyfosaat, een onkruidverdelger die in de sojateelt gebruikt wordt, is verantwoordelijk voor misvormingen bij pasgeborenen, miskramen en kankers. Dit product zit in de samenstelling van Round Up, een pesticide die verkocht wordt door de Amerikaanse onderneming Monsanto. Verschillende studies bevestigen het gevaar van deze producten en de schade die zij veroorzaken voor de personen die ermee omgaan. Geïrriteerde ogen, hoofd- en maagpijn, braken, huidaandoeningen op handen, gezicht en benen: dat zijn de symptomen bij Maira Castillo. Dit meisje, amper vier jaar, lijdt aan een sterke vergiftiging door pesticiden; een intensieve behandeling vereist dringende hospitalisatie. Heel de familie woont in Quimili in Argentina. Reeds vijftig jaar werken zij allen in de landbouw. Niemand twijfelt aan de oorzaak van Maira's ziekte. Het gaat hier om pesticiden die met een vliegtuig over de aangrenzende sojavelden verspreid worden. Jammer genoeg is haar ziekte geen alleenstaand geval. De voorbije t

Terwijl ik mijn handen warm aan een overheerlijke ‘mate araucano’ bereid met koffie van de zaden van de algarrobo-boom, staar ik naar buiten. Het zicht reikt vandaag niet verder dan vijf meter. De bergen zijn in de wolken gehuld. Het was dan ook hoog tijd dat de kou zijn intrek kwam nemen. De afgelopen dagen waren buitensporig mooi en warm. De avonden fris en gevuld met de geuren van de herfst. Een aantal lokalen warenreeds voorbereid op het ‘ergste’. Wollen muts op, handschoenen aan. De Cordobes heeft het erg snel koud... Vanochtend kwamen de witte slierten als een vertraagde lawine over de toppen van de bergen van Achala rollen. Binnen een uur bevond ik me in een witte wolkenwereld. Het dorp en de rivier beneden me volledig onzichtbaar, de bergen zijn verdwenen alsof ze weg-gefotoshop-t zijn uit een landschapsfoto. De honden liggen, bij wijze van uitzondering, dicht tegen elkaar aan, elkaars warmte benuttend. Al wekenlang lopen kinderen door de velden te struinen op zoek naar ‘leña’,

Door het openstaande raam waait soms onverwacht een briesje. De zon staat hoog aan de hemel. Vlinders fladderen onvermoeibaar door de eindeloze velden bloemen. Krekels schijnen ook geen siësta te houden. In Los Hornillos, een dorpje gelegen in de provincie Cordoba vind je op dit uur van de dag geen levende ziel op straat. Zelfs de Ruta 14 die dwars door het dorp loopt, is rustig. Het is simpelweg te warm om je in de zon te begeven, laat staan een auto. Vanuit mijn nieuwe optrekje kijk ik uit op de bergen van Achala. Daar waar de vegetatie ophoudt, rijzen imponerende, gekartelde bergrichels omhoog. Schaduwen van wolken maken grillige bewegingen op de kale rotswanden, doods en voor het oog onbewoonbaar. Een eenzame gier cirkelt door de lucht. Traslasierra is het gebied dat letterlijk ‘achter de bergen’ ligt. Ver beneden me kronkelt de Rio Nono, afwateringsrivier van het nabijgelegen stuwmeer. Terwijl het Patagonische zuiden zich langzaam begint voor te bereiden op de komst van de herfst,

Gisteren liep ik dorstig een kiosk in in het stadje Puerto Madryn. Op mijn teenslippers - ja, 't is nog steeds zomer hier.  Terwijl ik de deur van de koeling opentrek om een fles water te pakken, valt mijn oog op een met stift geschreven papiertje dat haastig op de ruit is geplakt: pas op, deze deur niet zonder schoeisel openen.  Het gebrek aan kleingeld is ook een nachtmerrie. Winkels kopen uit pure wanhoop op zwarte markten duur muntgeld op. En daarvan zijn een aanzienlijk aantal munten ook nog eens vals. Niet dat iemand zich daar veel van aantrekt. Muntgeld is muntgeld. Het is makkelijker om er vanaf te komen dan ze te vergaren. Dus, als je munten hebt, tracht je ze zo lang mogelijk te behouden. Het komt steeds vaker voor dat je in plaats van 10 cent twee snoepjes krijgt. De bus eist nog steeds gepast kleingeld. Dus je moet je je kleingeld 'managen'. Of lopen. Of een pakje kauwgum kopen om weer kleingeld retour te krijgen. En dan hopen dat ze dat kleingeld weer niet in s